Kółka Rolnicze powiatu kępińskiego przed stu laty (apel do czytelników) |
Redaktor: Łukasz Kamiński | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
28.05.2014. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kółka Rolnicze powiatu kępińskiego przed stu laty. Zarys historii i skład personalny w 1913 r.
Wstęp Udało się dotrzeć do kilku źródeł, które rzuciły światło na dziś już praktycznie zapomniane, a przed wielu laty bardzo prężne działające organizacje zwane Kółkami Rolniczymi. Zebrane informacje mają przede wszystkim wielką wartość genealogiczną, gdyż podają nazwiska i miejsca zamieszkania członków poszczególnych Kółek Rolniczych oraz ilość posiadanej przez nich ziemi. Z pewnością wielu starszych czytelników odnajdzie tu swych dziadków, młodsi natomiast natrafią na swych pra i pra-pra dziadków. Być może zachęci to kogoś do poszukiwania śladów swych przodków. (ciąg dalszy wkrótce)
APEL Szanowni czytelnicy! Wspólnie odtwarzajmy naszą historię. Jeśli w poniższym artykule odnajdą Państwo nazwisko swego przodka (dziadka, pradziadka, wujka), koniecznie prosimy o kontakt na adres tpl.lukus@op.pl Jeśli znane Wam są choćby podstawowe szczegóły z życia jednej lub więcej wymienionych tutaj osób, podzielcie się tymi faktami z nami. Wszelkie nadesłane informacje zostaną dodane do tego opracowania wraz z imieniem i nazwiskiem osoby będącej źródłem tych informacji.Wymienieni działacze Kółek Rolniczych byli zasłużonymi społecznikami, którzy poprzez ciężką pracę na roli, jak również poprzez wspólne doskonalenie swej wiedzy rolniczej dbali nie tylko o dobro własne i swoich rodzin, ale również całej społeczności. Było to niezwykle ważne tak w końcowej fazie zaborów, kiedy toczyła się walka o utrzymanie szeroko rozumianej polskości, jak również w czasie odzyskiwania niepodległości, kiedy z trudem budowano życie społecznie i gospodarcze odrodzonej II Rzeczpospolitej. Jeśli dysponujecie Państwo informacjami o udziale kogoś z niżej wymienionych w I wojnie światowej, o ich działalności w ruchu ludowym w II RP lub o represjach w czasie II wojny światowej, prosimy o kontakt.
Powstanie Kółek Rolniczych na ziemiach polskich i ich rozwój w Wielkopolsce (w przygotowaniu) Kółko Rolnicze w Baranowie Kółko Rolnicze w Baranowie założone zostało w 1890 r. W 1912 r. w skład jego zarządu wchodzili: prezes Karol Walczak z Lisin oraz zamieszkali w Baranowie wiceprezes ksiądz proboszcz Klementowski[1], sekretarz Jan Michalski i skarbnik Kazimierz Śpikowski. W roku 1912 r. członkowie Kółka zwiedzali gospodarstwo księdza Klementowskiego. W tymże roku odbyło się 12 comiesięcznych zebrań, na których zebrani wysłuchali kilku wykładów i odczytów. Wykłady te odbywały się przy użyciu najnowocześniejszego wówczas sprzętu, ponieważ temat „O solach potasowych i ich działalności” odbył się przy pomocy „świetlanych obrazów”. Ksiądz Klementowski przybliżył członkom Kółka Rolniczego Baranów tematy przygotowywania kompostu, szczepień przeciwko czerwonce, uprawy i wczesnego sadzenia i kiełkowania buraków pastewnych, argumentował też powody do ograniczenia hodowli nierogacizny. Panowie Śpikowski, Fierek, Sierański, Piątkowski, Michalski i Walczak przygotowali odczyty o ubezpieczeniu od gradu, o hodowli drobiu, o kuchu słonecznikowym[2], o przyorywaniu zielonych nawozów, o murzonce w pszenicy[3] i sposobach jej tępienia, o burakach pastewnych i ich spasaniu i przechowywaniu, o środkach przeciwko jałowieniu krów, o hodowli i żywieniu bydła, o zaorywaniu obornika na zimę, o zielonych nawozach i ich działalności. Baranowskie KR abonowało 5 egzemplarzy czasopisma „Poradnik”. Wszyscy członkowie Kółka ubezpieczeni byli od gradu i ognia. W ciągu 1912 r. KR Baranów sprowadziło 800 cetnarów kainitu[4] i 300 cetnarów tomasówki[5]. Prezes Walczak w rocznym sprawozdaniu ujął również informację, że członkowie Kółka sprzedawali wyprodukowane przez siebie zboże kupcowi z Kępna – panu Hąci[6]. Dodał również, że Kółko nie posiada mleczarni i cukrowni oraz że wśród członków Kółka słabo rozwija się pszczelarstwo. Za to dumą napełniał ich systematyczny rozwój baranowskiego sadownictwa. Prezes spodziewał się również napływu nowych członków do Kółka z racji wybudowania w 1912 r. obszernego i pięknego budynku Domu Katolickiego z inicjatywy proboszcza Klementowskiego. [1] Wacław Klementowski – członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, ur. w 1872 r., zm. 25 lutego 1924 r. Wikariusz w Rydzynie w okresie od 20 lutego 1896 r. do 22 września 1897r., następnie wikariusz w Lwówku od 23 września 1897 do 31 lipca 1899 r. Administrator parafii Siemianice od 1 sierpnia 1899 r. do 16 grudnia 1901 r., a następnie proboszcz tejże parafii w okresie 17 grudnia 1901 do 13 marca 1905 r. Z Siemianic przeniesiony do parafii Baranów, gdzie był proboszczem od 14 marca 1905 r. aż do śmierci. [2] Kuch (makuch) słonecznikowy - powstaje jako produkt uboczny podczas tłoczenia ziaren słonecznika. Jest wartościowym komponentem paszowym ze względu na wysoki poziom białka (o dużej zawartości metioniny) oraz tłuszczu. Zawiera również istotne w żywieniu zwierząt składniki, w tym sód, siarka i wapń, a także fosfor organiczny, ułatwiający przyswajanie wapnia. Makuch słonecznikowy charakteryzuje się wyższym poziomem witamin z grupy B oraz karotenu niż śruta sojowa. Mieszanki z makuchem słonecznikowym pozytywnie wpływają na jakość mięsa, dzięki wysokiej zawartości kwasów wielonienasyconych (PUFA) względem jednonienasyconych (MUFA). [3] Murzonka (w innych regionach zwana wówczas „murzynką”) - czarne ziarno pojawiające się niekiedy w kłosie. Dziś znana jako sporysz czyli przetrwalnik pasożytniczego grzyba buławinki czerwonej. Grzyb ten atakuje zboża na przykład żyto, jęczmień, pszenicę i ryż. [4] Kainit – minerał z gromady siarczanów. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich, rozpowszechnionych tylko w niektórych regionach Ziemi. Na świecie występuje w Niemczech, Austrii, Ukrainie, USA, Francji i Włoszech. W Polsce występuje na Kujawach (w cehsztyńskich słupach solnych). [5] Tomasówka (tomasyna, żużel Thomasa) - pierwszy otrzymany sztucznie nawóz fosforowy (1886 r.) będący produktem ubocznym powstającym przy wytopie stali metodą Thomasa z rud bogatych w fosfor. Drobno zmielony, ciężki proszek o barwie szarej, nawóz zasadowy, przedsiewny, działający szczególnie dobrze na glebach wilgotnych i kwaśnych, wymagający dobrego wymieszania z glebą. Działa stosunkowo wolno i dlatego nadaje się szczególnie do nawożenia roślin roślin o dłuższym okresie wegetacyjnym oraz upraw wieloletnich, np. użytków zielonych. [6] Wacław Hącia (18 kwietnia 1879 – 7 luty 1959) - kupiec z Kępna, delegat na Sejm Dzielnicowy w Poznaniu 1918 r., zasiadał w radzie nadzorczej Banku Rolniczo–Przemysłowego w Poznaniu.
Kółko Rolnicze w Donaborowie Według sprawozdania sporządzonego przez prezesa zarząd Kółka Rolniczego w Donaborowie w 1912 r. składał się z: prezesa ks. proboszcza Aleksandra Łabujewskiego[1], wiceprezesa Wacława Gruszki z Donaborowa, sekretarza Wincentego Nęckiego z Donaborowa i skarbnika Józefa Brząkały z Janków. Kółko obejmowało dwie gminy – Donaborów i Jankowy, liczyło 68 członków zwyczajnych i 2 honorowych. Spośród wszystkich gospodarzy z obu gmin do Kółka nie zapisał się tylko 1 rolnik. W ciągu 1912 r. odbyło się 12 zebrań przy wysokiej łącznej frekwencji 75 % członków. Zwiedzone zostały gospodarstwa Mikołaja Gruszki z Donaborowa i Mikołaja Kamińskiego z Janków. Zrzeszeni w Kółku abonują 20 egzemplarzy „Poradników” i 49 egzemplarzy kalendarzy. Tylko 1 gospodarz prowadzi rachunkowość w swym gospodarstwie. Wytworzone przez członków Kółka produkty sprzedawane są w dominującej większości w Kępnie. [1] Ksiądz Aleksander Mieczysław Łabujewski – ur. 15 maja 1878 r. w Lubawie, święcenia kapłańskie przyjął 11 maja 1901 r. w Gnieźnie, zmarł 6 maja 1930 r. w Donaborowie. Kolejno drugi wikariusz w parafii Świętej Trójcy w Gnieźnie (16 czerwca 1901 r. do 31 grudnia 1902 r.), administrator parafii w Borzymsławiu (powiat Grodzisk Wlkp.) od 1 stycznia 1903 r. do 31 grudnia 1904 r., wikary w Siedlcu koło Wolsztyna od 1 stycznia 1905 r. do 28 lutego 1906 r., wikary w Ostrorogu od 1 marca 1906 r. do 31 lipca 1908 r., wikary i nauczyciel religii w Szamotułach od 1 sierpnia 1908 r. do 30 września 1911 r. Od 1 października 1911 r. aż do śmierci proboszcz parafii w Donaborowie.
Kółko Rolnicze w Grębaninie Sprawozdanie za rok 1912 sporządził sekretarz. W skład zarządu wchodzili: prezes Piotr Rottau z Łęki Mroczeńskiej, wiceprezes ksiądz Wacław Klementowski – proboszcz z Baranowa, sekretarz Jan Domagała z Grębanin i skarbnik Wojciech Pieprz z Łęki Mroczeńskiej. Kółko zrzeszało 67 członków i swym zasięgiem obejmowało gminę Grębanin wraz z, jak to ujęto w sprawozdaniu „koloniami”: Łęką Mroczeńską, Marianką, Żurawińcem, Mroczeniem i Borównem. Sprawozdawca ustalił, że z spośród mieszkających w wymienionych miejscowościach gospodarzy do Kółka nie wstąpiło 50 posiadaczy gospodarstw. W przeciągu całego roku odbyło się 12 zebrań, które poprzedzało nabożeństwo na plebanii. Na każdym z tych posiedzeń obecny był ksiądz Klementowski, który przygotowywał samodzielnie odczyty, dostosowane do pory roku. Wykłady księdza Klementowskiego były niezwykle pouczające. Natomiast prezes Piotr Rottau odczytywał artykuły z „Poradnika”, gorąco zachęcając słuchaczy do współpracy i wzajemnej pomocy. Członkowie Kółka prenumerowali po jednym egzemplarzu „Poradnika” i kalendarza. Wspólnymi siłami na swoje potrzeby sprowadzili 230 cetnarów chilijskiej saletry, 900 cetnarów tomasówki, 200 cetnarów superfosfatu, 2250 cetnarów kainitu oraz 1800 cetnarów „węgli”.
Kółko Rolnicze w Krążkowach Sprawozdanie za rok 1912 sporządził sekretarz. W skład zarządu wchodzili: prezes ksiądz proboszcz Ignacy Nowacki z Kępna, sekretarz Jan Łęcki z Kępna i skarbnik Andrzej Olejnik z Krążków. Kółko liczyło 30 członków zwyczajnych i 2 nadzwyczajnych, swym zasięgiem obejmowało gminy Kępno, Krążkowy i Osiny. Do Kółka nie należało 10 gospodarzy. W ciągu całego 1912 roku odbyło się 10 zebrań przy ogólnej frekwencji 60 % członków i 1 syna gospodarza. Członkowie Kółka byli aktywnymi czytelnikami, ponieważ prenumerowali po 20 egzemplarzy „Poradnika” i kalendarza. W 1912 r. członkowie Kółka zwiedzili gospodarstwo księdza Nowackiego. Sprawozdanie kończy informacja, że zrzeszeni w Kółku gospodarze wykazują duże zainteresowanie sprawami rolnictwa i wszelkimi nowinkami w dziedzinie uprawy roli, jednak w zakresie hodowli inwentarza muszą dopiero dokonać postępy.
Kółko Rolnicze w Laskach-Trzcinicy Według sprawozdania, sporządzonego przez sekretarza Szymona Kłobusa w skład zarządu KR Laski–Trzcinica wchodzili: proboszcz parafii w Trzcinicy ksiądz Józef Niedźwiecki[1] sprawował funkcję prezesa, wiceprezes Jan Maryniak ze Smardzy, sekretarz Szymon Kłobus z Trzcinicy, skarbnik Jan Maryniak z Lasek. Kółko swym zasięgiem obejmowało ówczesne gminy Laski, Trzcinica, Smardze, Kuźnica Trzcińska, Pomiany i Wodziczna. Liczyło 106 członków zwyczajnych i 9 nadzwyczajnych. Zarząd określił, że do kółka nie należało około 120 gospodarzy. W ciągu 1912 r. odbyło się 11 zebrań, które cieszyły się wysoką frekwencją, wzięło w nich bowiem udział 78 % członków i 9 synów gospodarzy. Członkowie Kółka Rolniczego Laski-Trzcinica abonowali 21 egzemplarzy poradników i 62 kalendarze. Spośród ogólnej liczby członków kółka 20 prowadziło szczegółową rachunkowość. Zwiedzono gospodarstwa panów Michała Jędrycy z Wodzicznej oraz Marcina Adamka i Szymona Jakubowskiego w Dzierżążniku. Letnia zabawa taneczna odbyła się w lasku gospodarza Pawła Kubota w Kuźnicy Trzcińskiej. Problemem rolników zrzeszonych w Kółku Rolniczym Laski-Trzcinica był brak w najbliższej okolicy zakładów przetwórstwa rolnego. Dlatego zbawienna okazała się, jak zanotował sekretarz: kolej żelazna [świeżo wybudowana] z Namysłowa do Kępna, która przechodzi wzdłuż terenu naszego kółka. Członkowie KR odstawiali dzięki temu ziemniaki i zboże na kolej, przeważnie do Górnego Śląska, mleko w przeważającej ilości spożytkowywane było w gospodarstwach. Bliskość linii kolejowej przyczyniła się do prawidłowego i dynamicznego rozwoju KR Laski-Trzcinica, przez co wzrosła jego atrakcyjność jako organizacji przynoszącej korzyści zrzeszonym w jej szeregach członkom. Dodatkowo zarząd dwoił się i troił, aby comiesięczne zebrania były interesujące i pouczające. Sprawozdanie kończyło się stwierdzeniem, że dzięki pobliskiej linii kolejowej zakupy sztucznych nawozów i pasz skoncentrowanych wagonami łatwe, a i wysyłka produktów rolniczych także łatwa. Jakież byłoby zdziwienie członków KR Laski-Trzcinica, gdyby powiedziano im wówczas, że w 2014 r. czyli za 102 lata (sprawozdanie spisano w 1913 r. ale dotyczyło 1912 r.) kolej linii Kępno – Namysłów zostanie rozebrana? O tempora, o mores! [1] Józef Niedźwiecki, ur. 25 września 1876 r. w Konstantynowie w powiecie wyrzyskim, święcenia kapłańskie przyjął 13 grudnia 1903 r. w Gnieźnie, zmarł 7 lipca 1932 r. w Trzcinicy. Od 1 stycznia 1904 r. do 30 września 1906 r. wikariusz w parafii Pakość, od 1 października 1906 r. do 28 lutego 1907 r. wikariusz i prefekt gimnazjalny w Lesznie, skąd przeniesiony został na wikariat do Poznania do parafii Matki Boskiej Bolesnej (od 1 marca 1907 do 28 lutego 1910 r.). Z Poznania trafił na krótko do Skórzewa, gdzie był proboszczem od 1 marca 1910 r. do 30 kwietnia 1910. Ze Skórzewa przeniesiony do powiatu kępińskiego, gdzie najpierw był proboszczem w Donaborowie w okresie od 1 maja 1910 do 31 marca 1911 r. a następnie z dniem 1 kwietnia 1911 r. został proboszczem parafii Trzcinica. Pracował tam do śmierci.
Kółko Rolnicze w Mikorzynie (w przygotowaniu) Kółko Rolnicze w Mirkowie (w przygotowaniu)
Kółko Rolnicze w Olszowie Według sprawozdania sporządzonego przez prezesa w skład zarządu Kółka Rolniczego w Olszowie wchodzili: prezes ksiądz proboszcz Hieronim Kujawski[1], wiceprezes Franciszek Małolepszy, sekretarz Piotr Latuszek, skarbnik Jan Michalczyk, zamieszkali Olszowie. Olszowskie Kółko Rolnicze liczyło 40 członków zwyczajnych i 4 nadzwyczajnych. Niezrzeszonych w Kółku było 10 gospodarzy. W ciąg 1912 r. odbyło się 11 zebrań przy wysokiej, liczącej 90 % frekwencji. W ramach rozrywki urządzono zabawę taneczną na probostwie i we dworze Olszowa I. Członkowie Kółka zwiedzili swoje pola i obejścia gospodarskie. Spośród członków Kółka 4 prowadzi rachunkowość. Głównym produktem tutejszych gospodarstw był burak cukrowy, który członkowie Kółka odstawiali do cukrowni w Bierutowie (Bernstadt). Sprawozdawca wspomniał, że Kółko Rolnicze w Olszowie istniało 20 lat, stąd jego skład był już ustalony i trudno było liczyć na wzrost liczby członków. Rozwijała się natomiast wiedza rolnicza a wraz z nią wzrastało zużycie nawozów sztucznych, większa wagę przywiązywano do drenażu pół i stawiania obszernych i wygodnych budynków gospodarczych. Zrzeszeni w Kółku gospodarze dbali o szeroko pojętą „kulturę ziemi”. [1] Hieronim Kujawski ur. w 1862 r., święcenia kapłańskie przyjął w 1889 r., zmarł 20 lipca 1921 r. w Olszowie. Wikariusz w Żerkowie koło Jarocina, a następnie w Wielichowie koło Grodziska Wielkopolskiego. Od 10 marca 1892 do 17 grudnia 1892 r. wikary w Odolanowie. Z dniem 18 grudnia 1892 r. przeniesiony na wikariat do Olszowej. Od 27 listopada 1895 r. proboszcz w parafii Olszowa, gdzie pracował do śmierci.
Kółko Rolnicze w Opatowie Według sprawozdania sporządzonego przez prezesa w skład zarządu Kółka Rolniczego w Olszowie wchodzili: prezes ksiądz proboszcz Antoni Zarzycki[1], wiceprezes Jan Błażejewski, sekretarz Piotr Kloska, skarbnik Izydor Wąsiak, zamieszkali w Opatowie. Kółko Rolnicze w Opatowie swym zasięgiem obejmowało gminy Opatów, Szalonka, Łęka Opatowska, Trzebień, Biedaszki i Kolonia Opatowska. Mimo tego rozległego obszaru do Kółka należało zaledwie 23 gospodarzy, poza nim pozostawało 100 właścicieli gospodarstw. W ciągu 1912 r. odbyło się 10 zebrań przy frekwencji wynoszącej 75 %. Mimo niewielkiej liczby członków zrzeszeni w Kółku abonowali po 20 egzemplarzy poradnika i kalendarzy. Wszyscy kółkowicze prowadzili rachunkowość. Przy Kółku istniał sąd polubowny. Jak stwierdził sekretarz Piotr Kloska w sprawozdaniu, Kółko rozwija się bardzo słabo z powodu dziwnej obojętności wielu gospodarzy. Słowa zachęty nic nie pomagają. Za to biorą się do dzieła ci gospodarze, którzy do Kółka należą. W 1912 r. zrzeszeni w Kółku zwiedzili gospodarstwo Stanisława Grzesiaka, młodego i ambitnego rolnika. Wszystkich zachwycił panujący wszędzie wzorowy porządek, tak w domu, jak i podwórzu, ogródku, stajniach, oborach i chlewach. [1] Antoni Zarzycki ur. 26 maja 1865 r. w Żerkowie koło Jarocina, święcenia kapłańskie przyjął 10 sierpnia 1890 r. w Gnieźnie, zmarł 30 lipca 1933 r. w Opatowie. Jako neoprezbiter został wikariuszem w Bydgoszczy (11 sierpnia 1890 r. – 10 marca 1892 r.), następnie był wikarym w Mroczej (11 marca 1892r. – 23 września 1892 r.), Pile (24 września 1892 r. – 13 lipca 1893 r.). Od 14 lipca 1893 r. do 22 stycznia 1900 r. był administratorem parafii w Mikstacie i Przedborowe, od 23 stycznia 1900 r. do 13 grudnia 1905 r. proboszczem w Mikstacie. Z dniem 14 grudnia 1905 r. został proboszczem w Opatowie, gdzie posługę pełnił do śmierci. W tym czasie obok funkcji proboszcza parafii Opatów od 27 września 1917 r. administrował parafią w Myjomicach.
Kółko Rolnicze w Ostrówcu (w przygotowaniu)
Kółko Rolnicze w Siemianicach Kółko Rolnicze w Siemianicach było jednym z najstarszych tego typu organizacji na Ziemi Kępińskiej, powstało bowiem w 1885 r. W skład zarządu Kółka w 1912 r. wchodzili: prezes Trąmpczyński Henryk z Siemianic, wiceprezes ksiądz proboszcz Stanisław Hundt z Siemianic, sekretarz Błaszczyk Wojciech z Klasaka i skarbnik Józef Orlewicz z Siemianic. Kółko obejmowało swym zasięgiem miejscowości Siemianice, Raków, Klasak, Granice, Marianka i Józefówka. W Kółku zrzeszonych było 69 członków zwyczajnych i 1 honorowy. Do Kółka nie należało 50 gospodarzy. W 1912 r. odbyło się 11 zebrań, frekwencja wynosiła 75 %. Członkowie Kółka pielęgnowali czytelnictwo, ponieważ abonowali 40 egzemplarzy „Poradnika” oraz 43 kalendarze rolnicze. Rachunkowość w swych gospodarstwach prowadziło 10 spośród członków Kółka. Gospodarze zrzeszeni w Kółku Rolniczym w Siemianicach w roku 1912 zwiedzili gospodarstwo hrabiego Aleksandra Szembeka w Rakowie. W lesie dominium Raków odbyła się zabawa taneczna. Dzięki poparciu hrabiego Szembeka przy Kółku Rolniczym w Siemianicach działało kółko kobiet. Zebrania członków siemianickiego Kółka Rolniczego odbywały się w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.W roku sprawozdawczym 1912 przeprowadzono wykłady i pogadanki o kasach pożyczkowych, bankach ludowych, o uprawie wiosennej i sztucznych nawozach, o zabezpieczeniu na życie, o sztucznych nawozach i drenowaniu, o racjonalnej hodowli trzody, o praktycznej budowie chlewów, o zabezpieczeniu od ognia i gradu. Kawula Maciej i Hadryś i Hadryś Franciszek wygłosili sprawozdanie z kursów w Ostrowie Wielkopolskim, gospodarz Starczewski wygłosił sprawozdanie z walnego zebrania Kółek Rolniczych w Poznaniu. Delegacja Kółka Rolniczego w Siemianicach wraz z przedstawicielami innych Kółek z powiatu kępińskiego pod przewodnictwem hrabiego Aleksandra Szembeka zwiedziła stację doświadczalną Wielkopolskiej Izby Rolniczej w Pętkowie pod Środą Wielkopolską.
Kółko Rolnicze w Słupi pod Kępnem W skład zarządu Kółka Rolniczego w Słupi pod Kępnem wchodzili: prezes Teodor Mańkowski[1], wiceprezes Władysław Szubert (autor sprawozdania), sekretarz Jan Lorenc, skarbnik Wojciech Hełka. Poza zarządem znalazł się ksiądz proboszcz Walenty Nowicki[2], wspomagający prace Kółka. W 1912 r. odbyło się 12 zebrań, zwoływanych w każdą drugą niedzielę miesiąca. Przeprowadzono kilka pogadanek i odczytów, między innymi o sposobach gospodarowania, rachunkowości gospodarczej, tępieniu chwastów, zabezpieczeniu od gradu, znaczeniu Nitraginy[3], siewie saletry pod owies, zabezpieczeniu trzody przez założenie wspólnej kasy, znaczeniu nawozów zielonych, siewie pszenicy po jęczmieniu, krwawym moczu u krów, karmieniu koni żytem, przezimowaniu roślin okopowych, siewie żyta drylem i rzutem, regulacji hipotek oraz znaczeniu i wartości gnojowicy. Kółko sprowadziło na użytek swych członków 300 cetnarów saletry, 270 cetnarów superfosfatu 18 %, 500 cetnarów tomasówki, 800 cetnarów kainitu. Kółko Rolnicze w Słupi funkcjonowało na wysokim poziomie. Członkowie abonowali zaledwie 1 egzemplarz poradnika. W 1912 r. zapisało w szeregi Kółka wstąpiło 16 członków. Poniższa tabela świadczy, że członkowie Kółka Rolniczego w Słupi pod Kępnem opierali swą produkcję na własnej ziemi, żaden z gospodarzy zrzeszonych w Kółku nie dzierżawił gruntów. [1] Hrabia Teodor Mańkowski - ur. 26 marca 1872 r. w Rudkach koło Szamotuł, zm. 10 września 1920 r. w Słupi, właściciel majątku ziemskiego w Słupi pod Kępnem. Aktywnie wspomagał Powstańców Wielkopolskich. [2] Ksiądz Walenty Nowicki urodził się 6 lutego 1871 r. w Teklinowie koło Wieruszowa. Święcenia kapłańskie przyjął 13 marca 1897 r. w Gnieźnie. Od 13 marca 1897 do 30 września 1899 r. był wikariuszem w Dolsku w powiecie śremskim; od 1 października 1899 do 31 marca 1910 r. był administratorem parafii Wieszczyczyn, również w powiecie śremskim. Od dnia 1 kwietnia 1910 r. do lutego 1949 r. był proboszczem w parafii p.w. Wszystkich Świętych w Słupi pod Kępnem. w dniu 12 lipca 1910 r. otrzymał godność kanonika. W czasie Powstania Wielkopolskiego za działalność patriotyczną został aresztowany przez niemiecki Grenzschutz, więziono go od lutego 1919 do 18 stycznia 1920 r., kiedy Słupia, jak i cały powiat kępiński, znalazły się w granicach odrodzonej Polski. W 1949 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł w Słupi pod Kępnem 20 lipca 1953 r., pochowany został na tutejszym cmentarzu parafialnym wśród swoich parafian. [3] Nitragina to preparat biologiczny (nawóz bakteryjny) zawierający specjalnie dopasowany szczep symbiotycznych bakterii brodawkowych przygotowany do zaprawienia nim nasion roślin motylkowych.
Kółko Rolnicze w Świbie (w przygotowaniu) Kółko Rolnicze w Wyszanowie (w przygotowaniu)
|